شهر هوشمند چیست

شهر هوشمند که به تازگی در شهرسازی، مهندسی شهرسازی، برنامه ریزی شهری و طراحی شهری مطرح شده (به انگلیسی: Smart city) به شهری گفته می شود که داری شش معیار اصلی زندگی هوشمند جدید از جمله: اقتصاد هوشمند، حمل نقل هوشمند، محیط هوشمند، شهروندان هوشمند، روش زندگی هوشمند و در آخر یک مدیریت اداری هوشمند باشد.

اصطلاح "شهر هوشمند" هنوز به طور بسیار گسترده‌ای در ادبیات برنامه‌ریزی فضایی یا تحقیق‌های شهری استفاده نشده است و هنوز هم شناسایی جنبه‌های مختلف آن به عنوان یک اصل برای بسط جزئیات بیشتر به طور کامل ممکن نیست. می‌شود آن را فن‌آوری، رشد و نمو، یا قوانین و مقررات اداری تلقی نمود. شهر هوشمند بیش از یک شهر دیجیتال است. شهری هوشمند است که قادر به پیوند سرمایه فیزیکی با سرمایه اجتماعی به منظور توسعه خدمات بهتر و زیرساخت باشد. آن گونه است که قادر به گرد هم‌آوردن فن‌آوری، اطلاعات، و دیدگاه سیاسی، برحسب یک برنامه منسجم و بهبود خدمات شهری می‌شود. اشتباه است فکر کنیم که ساخت شهرهای هوشمند نیاز به سرمایه‌گذاری فقط در حوزهIT (فن‌آوری اطلاعات) دارد؛ آنچه شهرها نیاز دارند استفاده از IT به عنوان وسیله‌ای برای انتقال اهداف و مقاصد محلی (و ملی و سطوح EU) است

 

شهر هوشمند مکانی ممتاز برای توسعه پایدار است، که در آن به مسائلی مانند ترافیک، مصرف انرژی، آلودگی، تخریب سرزمین و غیره از طریق یک رویکرد نوآورانه و سیستماتیک، بر اساس ارتباط و تبادل اطلاعات با هدف بهینه‌سازی فرآیندها پرداخته شده است. آن برای تبدیل به سرمایه کردن سرمایه‌گذاری‌های گذشته، به روز رسانی و بهینه‌سازی زیرساخت‌ها و سیستم‌ها، بهبود کیفیت زندگی و حتی ساخت شهر با دسترسی بیشتر اجازه می‌دهد

کارگلیو و همکاران (2009) معتقدند: "شهری هوشمند است که سرمایه‌گذاری در سرمایه‌های انسانی و اجتماعی و زیرساخت‌های ارتباطی سوختی سنتی (حمل و نقل) و مدرن(ICT) رشد پایدار اقتصادی و کیفیت بالای زندگی، با مدیریت عاقلانه منابع طبیعی، از طریق حکومت مشارکتی در آن انجام پذیرد)". در تعریف مذکور مفهوم شهر هوشمند شامل مفهوم حکومت است. به گفته مؤسسه تحقیقات فورستر، حکومت هوشمند هسته شهرهای ابتکاری هوشمند  است، بنابراین با درک بهتر این مفهوم به منظور ترسیم مرزها و جدایی اجزای آن تبدیل به برترین خواهد شد. زمینه‌های مختلفی از فعالیت‌ها وجود دارد که در مبانی نظری اصطلاح شهر هوشمند بیان شده است: صنعت، آموزش و پرورش، مشارکت، زیرساخت‌های فنی، عوامل مختلف نرم‌افزار؛ در نهایت ما می‌توانیم شش ویژگی را بر طبق شکل2 به عنوان چارچوبی برای بسط بیشتر شهرهای هوشمند شناسایی کنیم که باید این یافته‌ها را ترکیب کرده و عوامل اضافی را درآن بگنجانیم. شهر هوشمند دارای شش ویژگی؛ جابجایی هوشمند، اقتصاد هوشمند، محیط زیست هوشمند، جامعه هوشمند، زندگی هوشمند و دولت هوشمند است(مهندسی شهرسازی)

این شش محور با نظریه‌های سنتی‌ نئوکلاسیک و منطقه‌ای رشد و توسعه شهری ارتباط برقرار می‌کنند. به طور خاص، محورها بر اساس - به ترتیب - نظریه‌های رقابت‌ منطقه‌ای، حمل و نقل و فناوری اطلاعات و ارتباطات اقتصاد، منابع طبیعی، سرمایه انسانی و اجتماعی، کیفیت زندگی و مشارکت شهروندان در حکومت شهرها هستند.

منبع: انجمن مهندسی شهرسازی و طراحی شهری

http://urbanism.takbb.com/

ر